Хроны ўзнялі і вынеслі Джа на марскія хвалі да ўзбярэжжа. Боль вярнуўся ў цела. З адарваным хвастом, нічога не чуючы і не бачачы, але з новым сэрцам з грубага і халоднага каменю, Джа рушыў да сцежкі продкаў. Ён памятаў дарогу і ішоў навобмацак, давяраючы свайму нюху.
— Пачуйце, што я іду, — звярнуўся Джа да неба, у надзеі, што яго пачуе рэдкі элераптар. Ён не мог бачыць, што неба было неспакойным перапоўненым морам элераптараў, і не мог чуць, што лопанне іх крылаў ужо даўно пабудзіла ўсё жывое.
— Пачуйце, што я іду, — паўтараў Джа з адчайнай радасцю, якую не магло астудзіць нават яго каменнае сэрца. Паўтараў і павольна рушыў наперад, бо адарваны хвост і перабітыя лапы не давалі яму ісці хутчэй.
Аглухлы, ён не чуў, як спачатку нясмела, а потым з тупатам і гулам за ім паўставалі шэрагі гузаў. Гэтым разам ішлі ўсе, павольна і рашуча. Праўдзівыя волаты, паўнапраўныя валадары свайго часу і свайго вострава.
А Джа проста ішоў. Ішоў туды, дзе з даўніх часоў сяліліся яго продкі, да травы цымбор на самым версе плато.